Namibia. Windhoek -Swakopmund. Rietblog, reizen.

Naar Sossusvlei en Swakopmund

19 / 20 oktober. Windhoek.

Vlucht met Air Namibia van Frankfurt naar Windhoek. Aankomst vliegveld Windhoek 20 oktober 8.30 uur. Naar Tamboti Guesthouse, op loopafstand van het centrum, twee overnachtingen. Mooie kamer met terras aan koud zwembad. De eigenares waarschuwt ons ervoor niet 's-avonds in het donker en met dure spullen te gaan wandelen. Alle huizen zijn hier omringd door flinke muren, hekken en schrikdraad. Toch is Namibië een veilig land voor toeristen. We bezoeken het centrum van Windhoek en eten tussen de middag heel luxueus op het terras op de eerste etage van restaurant Gathemann met uitzicht op Independence Avenue en het Zoopark.

21 oktober. Windhoek, Avis dam.

We nemen 's ochtends de huurauto in ontvangst. Dit neemt ongeveer een uur in beslag. Na een proefritje, waarbij we even de weg kwijt raken op de vele ringwegen van Windhoek, gaan we terug naar het hotel. Vervolgens rijden we langs de B6 naar het oosten naar de Avis dam, even buiten Windhoek, om vogels te kijken. Deze dam zorgt voor een redelijk groot stuwmeer dat Windhoek van water voorziet. Gezien de grootte van het meer heb je er eigenlijk een telescoop nodig. Er zitten een paar mensen te vissen en ook zit er ergens onder een rotswandje een jongeman gitaar te spelen, een soort Namibische hippy.

Hierna doen we inkopen in een groot en luxe winkelcentrum in het zuidoosten van Windhoek. Achteraf gezien hadden we hier wel wat minder kunnen inkopen, omdat we later nog vaak goed voorziene winkels tegen komen.

22 oktober. Windhoek, Rehoboth, Sesriem. (360 km)

We kopen nog een paar vergeten zaken in Rehoboth. Dit is onze eerste kennismaking met een kleine Namibische plaats. Het is er heet en heel releaxed. Aan het begin van de C24, de eerste gravelweg na Rehoboth, zien we in de berm een verongelukte terreinwagen met een ambulance erbij. Dat is wel een spannende introductie van het rijden op gravelwegen. Gelukkig valt het allemaal erg mee en rijden we rustig over zeer brede en stille wegen. We kunnen ruimschoots van het prachtige landschap genieten. Via de Remhoogtepas gaan we het woeste Namib-Naukluft gebied in.

We overnachten in het nationale park op de camping bij Sesriem. Sesriem is een plaatsje waar vrijwel alleen personeel van het park en de nabije lodges woont. De camping vinden wij veel beter dan de reisverslagen op internet suggereerden. We hebben een plaats mooi aan de buitenkant onder een reusachtige accacia. Kort nadat we zijn aangekomen begint het licht te regenen. Dat hadden we niet verwacht in dit uiterst droge gebied. Ook 's nachts valt er nog wat regen en de volgende dag zien we steeds donkere en dreigende wolkenpartijen. Op de camping ben ik druk bezig met de eerste keer de daktent opzetten, dus is er weinig tijd voor vogeltjes kijken. Voor zonsondergang maak ik wat landschapsfoto's. Daarna eten we een eenvoudige maaltijd met geroosterd gemsbokvlees in de bar van de camping, zodat we alle kookspullen nog even ingepakt kunnen laten. We moeten de volgende ochtend namelijk al vroeg op.

23 oktober. Sesriem - Sossusvlei - Sesriem, Solitaire. (320 km)

Speciaal voor de bezoekers van de beroemde rode duinen bij Sossusvlei is er een 6o kilometer lange asfaltweg aangelegd. Toeristen moeten tot zonsopkomst wachten voor ze het nationale park in mogen. Campinggasten zijn al in het park en hebben daarom het voorrecht dat ze een uur voor zonsopkomst mogen vertrekken. Dat is om 5.30 uur, zodat je kunt profiteren van het eerste zonlicht op de duinen. In het lage licht komen de kleuren en de vormen van de duinen het beste uit. Om 5.00 uur vouw ik in het donker voor het eerst de daktent op> Dat valt mee. Tegelijk met een paar andere campinggasten gaan we een klein uur voor zonsopkomst op weg naar de rode duinen. De eerste stop is bij "Duin 45" (45 kilometer van de ingang), waar de zon even later opkomt en waar de inzittenden van een paar overland-trucks het duin opklimmen, terwijl het personeel beneden het ontbijt bereidt.

zonsopkomst sossusvlei Zonsopkomst in de duinen langs de weg naar Sossusvlei

Bij kilometer 60 is het parkeerterrein. Vandaar nemen we een weg door diep zand (dus low-gearing 4wd) naar Sossusvlei en Deadvlei. Ik weet even niet hoe de low-gearing in te schakelen en prompt lopen we vast. Dat is gelukkig weer snel opgelost. We gaan naar de Deadvlei, nog een half uurtje lopen vanaf de auto. Is het ijs? Nee zout: een witte vlakte met dode bomen ligt tussen hoge duinen. Het licht is schitterend. Je kunt hier wel wat uren rondkijken, tot het te warm wordt. Sossusvlei is de plaats met de grootste concentratie toeristen die we in Namibië gezien hebben en dat is in zoverre storend, dat ze her en der over en op de nu niet meer maagdelijke duinen klimmen. We zien hier de eerste gemsbokkken en struisvogels langs de weg.

Na terugkeer brengen we een kortbezoek aan de Sesriemkloof. Hier stroomt de rivier door die soms het zestig kilometer verder gelegen Sossusvlei tot een meer maakt. Nu is de kloof op een klein plasje na geheel droog. De lunch gebruiken we in de luxe Sossusvlei Lodge. In de middag rijden we naar Solitaire. We komen langs een huis gemaakt van flessen, een jongetje laat het ons zien. We genieten van het prachtige landschap en de dreigende luchten. Getankt in Solitaire. Hier is de beroemde bakkerij uit het boek van de Nederlander Ton van der Lee. De autowrakken bij de benzinepomp dienen als aristieke versiering van het terrein. Overnachting bij Solitaire Guestfarm, een lodge met een kleine camping. In de Lodge kunnen we heerlijk eten. Op het terrein loopt een tamme springbok rond, die echter wel brutaal is. Vandaar dat er op elke campingplek een stokje hangt om de springbok mee weg te jagen. We zitten nu 100 km van Sesriem.

24 oktober. Soliaire, Kuisebpas, Walvisbay, Swakopmund (240 km)

In Swakopmund overnachten we in hotelpension Seabreeze, drie nachten. De route voert door een bizar landschap, met weidse dorre grasvlaktes, bergen en zandduinen. Via de Gaub- en Kuisebpas gaan we de Namibwoestijn in. Dit is een stenige vlakte die langzaam naar zee afhelt, eerst nog schaars begroeid met lage planten, maar naarmate de zee dichterbij komt verdwijnt die begroeiing geheel. We passeren 2 fietstoeristen die tegen de harde wind in op ongemakkelijk gravel ongetwijfeld een zware tocht hebben. Bij de Vogelfederberg, een bizar gevormde rotspartij in het eindeloze vlakke land, stoppen we even. Het is mogelijk hier te kamperen, maar er zijn geen voorzieningen.

Vogelfederberg

Na aankomst in het hotel in Swakopmund hebben we nog tijd om even naar het centrum te rijden en rond te kijken. Eerst mist het en is het koel, maar de zon gaat schijnen en het wordt wat aangenamer. Het lokale museum is de moeite van een bezoek waard. Er zijn spullen uit de Duits koloniale tijd te zien: huisraad, kleding, een hele apotheek, drukpersen etc., maar er zijn ook natuurhistorische exposities. De exposities over bevolkingsgroepen en historie zijn interessant. Er wordt duidelijk geworsteld met de wijze waarop het verleden en heden gepresenteerd moeten worden. De oudere delen van de exposities ademen nog sterk de benadering van de blanke heersende klasse. Sinds de onafhankelijkheid zijn er meer hedendaagse elementen toegevoegd, waarin het perspectief van de zwarte bevolking ruimte krijgt. Een grote Uraniumproducent in de buurt van Swakopmund heeft een zaal waar duidelijk wordt gemaakt hoe goed er met het milieu wordt omgegaan. Zo is er een systeem van meetpunten aangelegd voor het meten van de mate van vervuiling in de normaliter droge rivier die het gebied van de mijn ontwatert.

25 oktober. Swakopmund, Walvisbay, Mile Four.

In de ochtend maken we een "Dolphin tour" vanuit Walvisbaai. Met een catamaran varen we door de lagune rond Pelican Point en bekijken pelsrobben en pelikanen en zoeken dolfijnen op zee. De tocht wordt afgesloten met oester/champagne lunch aan boord. De uitstap is vrij toeristisch, wel mooi. De gids vertelt over de tanende visserij (minder vis en grote Russische en Japanse vissersschepen die veel weg vangen), over de opkomende offshore industrie in Walvisbaai, waar een groot olieplatform afkomstig uit de olievelden voor de kust van Angola wordt opgeknapt en over de wegens de crisis stilgevallen diamantwinning. 's Middags bezoeken we de zouwtwinningspannen ten noorden van Swakopmund bij Mile Four. Het is een desolaat gebied, interessant voor vogelwaarnemingen.

26 oktober. Swakopmund, Walvisbay, Sandwich Harbour, Swakopmund.

Dagtocht naar Sandwich Harbour door de zandduinen en over het strand met Peter van tourorganisatie Turnstone in zijn Landrover. Peter woont al lang in Namibié en weet veel van de historie en natuur en houdt van vertellen. We rijden langs de zoutwinning, door de brede bedding van de droge Kuisebrivier, waarin ooit een proefkwekerij voor bomen en struiken is aangelegd. Dit is nu nog steeds een frappant stukje groen in dit droge gebied. Het ging erom uit te vinden welke soorten het beste in het droge klimaat en de zoute omgeving konden gedijen. Maar niemand wilde er wonen en werken. Toch wonen in de brede ebdding van de Kuiseb nog enige - oude - Nama die erin slagen te leven van wat het gebied oplevert. De Nara melon die hier sporadisch groeit, levert een zeer eiwitrijk voedsel op voor mens en dier. De tocht door de duinen en over het strand is af en toe spectaculair. In de duinen kan een steile helling naar beneden plotseling opdoemen. Door het gebrek aan contrast zijn deze steile afgronden moeilijk te zien. Peter moet over het strand te voet uitproberen of het zand stevig genoeg is voor de terreinwagen. In al dat zand is er ook nog enig leven. We zien een kleine kuil met water en de pootafdruk van een bruine hyena. Een jakhals loopt op het strand. Daar valt altijd wel wat te halen en de allerkleinste pelsrobben zijn een makkelijk prooi.