Deltapad etappe 8. Westkapelle - Vlissingen. Rietblog, wandelen.

Westkapelle - Vlissingen

etappe 8 - zondag 5 april 2009

De start is mistig, nevelig, heiig en koel. Er staat weinig wind. Even voor 8.00 uur ben ik op weg. De aanreis duurt extra lang vanwege werkzaamheden aan het spoor tussen Goes en Middelburg. Dit deel van de reis gaat per NS-bus. Door deze onverwachte busreis is er onder de passagiers een relaxte stemming: dit is weer eens iets anders.

Middelburg

Om 11.00 uur kom ik in Middelburg aan. De zon breekt aarzelend door. Ik maak een korte wandeling Middelburg om de wachttijd op de bus naar Westkapelle (een maal per twee uur op zondag) zinvol te besteden. Ik loop langs een gracht met mooie 18e eeuwse huizen.

Natuur

Vanuit de bus naar Westkapelle zie ik dat het fluitenkruid nu kuithoog is. Dat was een paar weken geleden nog anders. Er is al veel groen in bomen en struiken. De meidoorns zijn groen, de sleedoorn, forsythia en prunus bloeien. Veel knoppen barsten open. Vanuit de bus zie ik een vliedberg met schapen op de top. Zoals de naam al zegt is een vliedberg een door mensen opgeworpen heuvel, waarop men zich bij hoog water kon veiligstellen. Dit is een erg steil exemplaar, waarop slechts voor een handvol mensen ruimte zou zijn als de nood aan de man komt.

Land van godvruchtigheid

Zeeland is een godvruchtig land. Niet alleen heeft elk dorp een kerk in het centrum, dat is overal gebruikelijk, maar veel dorpen op Walcheren dragen ook het woord kerke in hun naam. Op Zuid-Beveland gaat de voorkeur meer uit naar namen waarin het woord "Heer" voorkomt. Huizen zijn voorzien van bijbelse namen als Rehoboth of Myrtendaël.

Het zuidwesten van Walcheren

Boven rietvlakten zie ik enkele bruine kiekendieven op zoek naar voedsel. Een zwaluw probeert of er boven zee wat te eten te vinden is. De wandelroute voert vanaf Westkapelle weer over de kam van de duinen. Hier lopen vandaag erg veel zondagswandelaars van deze warme voorjaarsdag te genieten. Zo te horen is meer dan vijftig procent Duits. Op het strand zijn er al veel badgasten en de eerste kuilen zijn zichtbaar.

Zoutelande afficheert zich als het zonnigste zuidstrand van Nederland. Walcheren heeft aan de noord- en zuidwestzijde een duinenrij van meestal één duin breed. Deze duinen zijn hoog en smal en soms wordt de duinenrij versterkt met een dijklichaam.

Langs het strand zie ik de bekende fotogenieke houten hoofden die moeten voorkomen dat de sterke eb- en vloedstroom in de diepe geulen die vlak langs de kustlopen, het zand wegspoelt. Aan de zuidwestzijde vindt er zandsuppletie plaats door zand dat ruim uit de kust is opgezogen direct voor de eblijn te storten. Het zand wordt dan door de aanwezige stroming verder het strand opgebracht. De zandzuiger die dit werk verricht zie ik een paar maal - ook op zondag dus - langs varen.

IMG_1883 (16K)
Er zijn ook andere kustwerken gaande

Op sommige plaatsen blijken nog andere werken ter versterking van de kustwering plaats te vinden. Tussen Dishoeck en Vlissingen is de wandelroute hierdoor zelfs verdwenen. De Hoge Hilt bij Zoutelande (de hoogste duintop hier) is erdoor geblokkeerd.

IMG_1873 (16K)
Proliferatie van vakantiehuizen

IMG_1881 (18K)
en campings

Links van mij, in de diepte, zie ik een voortdurende opeenvolging van campings, hotels, huisjesterreinen en parkeerplaatsen. Slechts een enkele keer voert de route door een stukje duingebied dat al die menselijke bedrijvigheid aan het oog onttrekt. De duinenrij is af en toe erg hoog - tot wel veertig meter - en steil. Een uitvalsbasis voor sportvliegers. En voor mij betekent dit dat ik wel tweehonderd hoogtemeters maak op deze etappe. voert.

IMG_1884 (14K)
Voor Vlissingen is de kustroute versperd

Vlissingen

Het weer is prachtig, maar het blijft heiig, zodat de uitzichten van de hoogste toppen beperkt blijven. De overzijde van de Westerschelde is niet te zien. Zeeschepen duiken op uit de nevels, terwijl de misthoorn klinkt. Bij het Nollenhoofd en het windorgel kom ik Vlissingen binnen over het strand. Links van mij fris geschilderde strandhuisjes en voor mij het kleine "Alexandrië van het noorden": een boulevard waarlangs een rij torenhoge flats de kustlijn markeert. Hier is druk motorverkeer en flanerend publiek.

Deze architectonische oprisping is snel voorbij en gebouwen van tussen de twee wereldoorlogen maken nu de dienst uit. De zeevaartschool heeft een standbeeld van een jongeman in opleiding op de stoep. Ik spoed me verder langs het terras van hotel Zeezicht, vanwaar mijn jongere broer in mei 2008 voor het laatst naar de voorbijvarende schepen keek. Ik passeer de Gevangentoren, de oude haven en de binnenstad, de kustwerken ten zuidoosten van de stad. Het veerbootje naar Breskens komt net aan. Uiteindelijk ga ik over de sluizen naar het station, voor de bus naar Goes.

→ naar boven

→ naar volgende etappe